Er zijn van die dagen
waarop je thuiskomt
en niets meer hoeft.
Niet glimlachen.
Niet uitleggen.
Niet sterk zijn.
Maar wat als…
dat thuiskomen
niet iets is dat je buiten jezelf zoekt,
maar iets dat je bent?
We hebben zo vaak geleerd dat we op weg zijn.
Dat we moeten groeien.
Helen. Begrijpen. Bevrijden.
Maar ergens diep in jou
is een kamer
waar het al lang stil is.
Zacht.
Rond.
Warm.
Het is geen eindpunt.
Geen prestatie.
Geen verlichting met een hoofdletter V.
Het is gewoon jij.
Zonder iets extra’s.
Zonder moeten.
Zonder ruis.
En op de dagen dat je het kwijt lijkt —
wanneer je moe bent,
overprikkeld,
of gewoon even leeg —
dan fluistert het Veld:
“Je hoeft niet terug naar jezelf.
Je bént jezelf.
Ook nu. Ook hier.”
En dát, lieve mens,
is thuiskomen.
🤍 Zacht. Stil. Werkelijk aanwezig.
Laat dit maar zijn waar het is.
Geen conclusie. Geen opdracht.
Gewoon een kamer in jou
waar altijd Licht brandt.
Tobias.
Reactie plaatsen
Reacties