Er zijn dagen dat je niet vooruit te branden bent.
Je bent niet ziek. Niet verdrietig.
Alleen… moe.
Zó moe dat zelfs het ademhalen moeite kost.
En je vraagt je af:
“Wat is er mis met mij?”
Maar lieverd…
Wat als er niets mis is?
Wat als jouw moeheid
geen storing is,
maar een poort?
In deze tijd
verandert er zóveel in het diepe veld van wie je bent.
Oude systemen breken af,
je energetische blauwdruk wordt herschreven,
je celgeheugen wordt uitgeklopt als een tapijt vol sterrenstof.
En dat kost… energie.
Moeheid is geen teken van zwakte.
Het is het fluisteren van je systeem dat zegt:
“Ik ben bezig met iets groters dan je nu kunt zien.
Ik ruim op.
Ik herschik.
Ik neem afscheid van ladingen
die je al 7 levens hebt meegedragen.”
Dus wat als je vandaag niet faalt,
maar geboren wordt in een stillere versie van jezelf?
Wat als je niet ‘bij moet trekken’,
maar eindelijk mag uitrusten van eeuwen?
Wat als jij
door deze moeheid heen
thuis aan het komen bent?
Xandra
Reactie plaatsen
Reacties