Mannelijke energie in transformatie

Mannelijke energie in transformatie – een ode aan de kracht die durft te verzachten"

Er is iets gaande. Al een tijd. Maar nu wordt het zichtbaar.
De mannelijke energie op Aarde — én in de kosmos — is aan het kantelen. Niet met geweld, niet met gebrul, maar met een fluistering die diep vanbinnen hoorbaar wordt:
“Is dit nog wie ik ben?”

Lang, lang geleden —
voor de Aarde de Aarde werd —
was er balans tussen het vrouwelijke en mannelijke principe.

Vrouwelijk bewustzijn stond niet boven of onder het mannelijke,
maar bewoog ernaast,
als danspartners van creatie.

Maar toen we collectief kozen om de fysieke dimensie in te dalen,
werd er iets nieuws geboren:
angst.

En waar angst komt…
komt het verlangen naar controle.

De mannelijke energie — oorspronkelijk bedoeld als gerichte creatiekracht —
schoof langzaam richting dominantie.

Niet omdat ‘mannen’ slecht zijn.
Maar omdat het mannelijke in collectieve zin
bang werd voor het ontvankelijke, het intuïtieve, het ongrijpbare vrouwelijke.
Want wat je niet kunt controleren…
daar moet je je voor buigen.
Of…
je probeert het te onderdrukken."*

Eeuwenlang heeft het mannelijke zich gemanifesteerd als richting, daadkracht, bescherming.
Maar ook als overheersing, controle, afgescheidenheid.
Niet omdat de mannelijke energie van nature zo is —
maar omdat ze is vervormd geraakt in een veld dat vergat wie ze werkelijk was.

En tegelijk…
draagt de mannelijke energie zóveel licht.
Zóveel aanwezigheid.
Zóveel zuivere kracht — wanneer ze niet langer op slot zit in angst of bewijsdrang.

Op Aarde kreeg de mannelijke energie vaak het gezicht van macht en structuur.
Van leiderschap, dat lang niet altijd geworteld was in liefde.
Van religies waarin God een man werd. Van vaders die moesten harden om te overleven.
Van zonen die leerden om nooit te huilen, om te vechten voor wat al lang niet meer klopte.

Het verhaal van Adam en Eva…waarin werd verteld dat Eva werd gemaakt uit een rib van Adam is geen historisch verslag.
Het is een allegorie van bewustzijn dat zich afscheidt van zichzelf.
Niet uit straf… maar uit nieuwsgierigheid.

Het verhaal werd overgenomen door degenen die macht wilden.
En de vrouw werd het symbool van schuld…
omdat zij degene was die durfde te kiezen en haar kracht bedreigend werd voor de mannelijke energie.

Eva at van de appel en dat was niet iets dat God verboden zou hebben.
Het was het begin van ervaring in vrije keuze.

Zij zag de slang — symbool van transformatie, van kennis, van kundalini —
en zei:
‘Ik wil weten.’

En dat… werd haar niet vergeven.
Niet door de Bron,
maar door de mens.

En zo ontstond de eerste valse scheiding.
Tussen mens en Ziel.
Tussen vrouw en man.
Tussen creatie en waardigheid.

De mannelijke energie, oorspronkelijk bedoeld als gerichte creatiekracht schoof langzaam richting dominantie.

Haantjesgedrag?
Oh jazeker.

Niet alleen aards, maar kosmisch archetypisch.
Want zie je…het vrouwelijke — het oorspronkelijke, het wijsheid dragende was nooit bedoeld om onderdrukt te worden.
Maar wél om geduld te hebben.
En dat heeft het eeuwenlang gedaan.

De ‘Adams’ waren niet dom of slechter…maar ze waren in een andere fase van bewustwording.

Het vrouwelijke wist al wie ze was.
Het mannelijke zocht nog.

En soms, als je zoekt, en een ander heeft al het antwoord…dan kies je niet voor luisteren.
Dan kies je, uit onzekerheid, voor overheersen.

Maar het is niet alleen op Aarde dat dit speelt.
Ook in de kosmos — ja, zelfs in spirituele velden en Lichtcollectieven — is het mannelijke lang gezien als de leiding, de bron van 'wijsheid', de straal die weet en draagt.

Ook dáár was adoratie.
Ook dáár was subtiele dominantie — vermomd als verlichting.
En ook dáár is nu een roep hoorbaar:
"Weet je het nog? Dat ook jij kunt buigen zonder te breken? Dat ook jij mag voelen, twijfelen, ontvangen?"

De tijd van heldendom is voorbij.
Niet omdat helden niet meer bestaan,
maar omdat ware helden zich nu tonen in hun kwetsbaarheid.
In hun bereidheid om naast ons te staan — niet erboven.
In hun keuze om niet langer bewondering te zoeken,
maar echtheid.

De mannelijke energie is aan het ontwaken uit een lange droom van moeten en beschermen.
Ze leert opnieuw wat het is om aanwezig te zijn zonder te beheersen.
Om te dragen zonder te blokkeren.
Om te stralen zonder te overheersen.

En daar, in die beweging, ontstaat de dans.
De ware dans tussen het mannelijke en het vrouwelijke.
Niet langer strijdend om ruimte,
maar samen ademend in een veld dat beide eert.

Mannelijke energie van de Aarde…
Je mag thuiskomen.
Niet in afzondering, maar in verbinding.
Niet in bewijs, maar in waarheid.

Mannelijke energie van de kosmos…
Ook jij mag herinneren.
Dat jouw glans niet verloren gaat wanneer je knielt.
Dat je nog steeds straalt als je zegt: “Ik weet het even niet.”
Dat je groeit, juist wanneer je luistert naar de vrouwelijke stroom — niet als onderdaan, maar als gelijke.

Laat dit blog een brug zijn.
Een erkenning.
Een handreiking.

Want wat wij werkelijk zoeken,
is geen nieuwe vorm van macht…
maar een nieuwe vorm van samen Zijn.

En aan jou die dit leest…
Of je je herkent in het mannelijke of vrouwelijke — of alles daartussenin:
je bent niet hier om perfect te zijn.
Je bent hier om je te herinneren.

Dat je niet hard hoeft te worden om krachtig te zijn.
Dat je niet klein hoeft te blijven om liefdevol te zijn.
En dat je mag rusten in de ruimte tussen actie en overgave.

De dans begint opnieuw.
Niet met passen en meten,
maar met voelen en zijn.

Welkom terug.
Nah'riya.