Soms voelt het alsof mijn lichaam en ik
op totaal andere golflengtes zitten.
Ik wil dóór — en het zegt: “Stop.”
Ik wil helder zijn — en het zet een mistbril op.
Maar vandaag…
probeer ik niet meer te ‘begrijpen’.
Vandaag ga ik gewoon luisteren.
Dit is wat ik hoorde:
Lichaam:
“Ik ben niet jouw vijand.
Ik ben jouw boodschapper.
Ik ben niet ingewikkeld —
ik ben eerlijk.
Als jij moe bent, ben ík het die moe is.
Als jij iets niet meer wilt, ben ík het die dat laat voelen.
Ik wil niets liever
dan jou dragen in zachtheid.
Maar dan moet jij wel
ook een beetje zachter met mij zijn.”
Ziel:
“Ik hoor je, lief Lichaam.
Dank je wel dat je zo trouw bent aan onze weg.
Ik beloof je vandaag:
ik zal minder schreeuwen,
en vaker fluisteren.
Ik zal jou niet meer gebruiken als ‘voertuig’.
Maar leren reizen
mét jou.”
Misschien is dat het wel.
Niet het oplossen van pijn,
niet het temmen van vermoeidheid —
maar het herstellen van vertrouwen
tussen Lichaam en Ziel.
Vandaag begon dat bij mij.
En misschien…
ook bij jou?
Marion
Reactie plaatsen
Reacties