Ik dacht dat ik verdwaald was.
Te ver afgedwaald van mijn pad, van mijn Licht,
van wie ik dacht dat ik moest zijn.
Ik voelde me traag, moe, verward —
alsof ik niet meer wist wat de bedoeling was.
En ergens daarbinnen begon de oude stem weer:
“Je bent achtergebleven.”
Maar toen…
was er een ochtend met thee en stilte.
Er was niets bijzonders. Geen inzicht, geen stem, geen sprankel.
En juist daarin voelde ik het:
Ik was nooit verdwaald.
Ik was gewoon stil.
Ik was in het binnenland van mezelf.
En dat voelt vreemd,
omdat het daar stil is.
Omdat niemand daar iets van je vraagt.
Omdat het daar niet draait om doen, maar om zijn.
En nu?
Nu weet ik:
zelfs als ik denk dat ik het kwijt ben,
ben ik gewoon
even thuis bij mezelf.
Marion
Reactie plaatsen
Reacties