Ik dacht ooit dat heiligheid stil moest zijn.
Groot. Wijs. Bijna onbereikbaar.
Maar weet je waar ik haar vond?
In een kreukelige pyjamabroek.
In het scheurtje in een oude mok waar nog steeds thee in geschonken wordt.
In het moment waarop je in stilte naar de regen luistert —
niet om iets te bereiken,
maar gewoon…
omdat het regent.
Heiligheid is niet iets wat je bereikt met jarenlange discipline.
Het is iets wat je ziet,
wanneer je niet meer zoekt.
Elke keer dat jij met aandacht je sokken aantrekt,
of een boterham smeert,
of een kat aait zonder haast,
zeg je eigenlijk tegen het universum:
'Ik ben hier.
En dat is genoeg.'
Heiligheid woont niet in het buitengewone.
Ze woont in het gewone,
wanneer jij haar daar durft toe te laten.
En weet je?
Dan wordt zelfs een waslijn onder een Hollandse lucht
een altaar van Licht.
Dus wees niet bang om te lachen.
Of om niets te doen.
Of om je theekopje te omarmen alsof het een relikwie is.
Misschien is het dat ook wel.
Kuthumi.
Reactie plaatsen
Reacties