Ik adem in… en ik laat los.
Niet omdat ik moet,
maar omdat het vanzelf gebeurt.
Wat ooit mij beschermde,
is nu een huid die zacht van me afglijdt.
Wat ooit bij me hoorde,
neemt nu afscheid met liefde —
en ik sta het toe.
Ik voel de leegte.
Ik voel de weemoed.
Maar ik weet…
dit is de adem tussen twee werelden.
Ik hoef niets te vullen.
Ik hoef niets te begrijpen.
Ik hoef alleen maar te zijn
in dit stille midden —
waar Ziel en lichaam elkaar opnieuw ontmoeten.
Ik ben veilig in de leegte.
Ik ben gedragen door Licht.
En terwijl ik onthecht,
herinner ik wie ik ben:
Niet wat ik had,
maar wat ik ben.
IK BEN.
En dat is genoeg.
Reactie plaatsen
Reacties