Er was eens een ziel die dacht dat ze het niet goed deed.
Ze had zich voorbereid, miljoenen keren getraind op de kunst van bewustzijn, en toch voelde ze zich, toen ze op Aarde kwam, vaak tekortschieten.
Ze vergat dat juist dát de ervaring was waarvoor ze gekomen was:
het vergeten, het verdwalen, het verdwalen in het verdwalen.
Wat een majestueus spel eigenlijk — je zo diep in de dichtheid weven dat je jezelf nauwelijks nog herkent. En dan...
opeens... een herinnering.
In het zachte licht door het raam.
In een liedje op de radio.
In de ogen van een kat.
Dat is wanneer het Licht zich weer begint te herinneren dat het Licht is.
Niet als kracht. Niet als glorie.
Maar als eenvoud. Als liefde. Als Aanwezigheid.
Jij — jij die dit leest —
jij bent niet hier om perfect te zijn.
Je bent hier om echt te zijn.
Je bent hier om jouw Licht in te ademen in dit lichaam,
in deze tijd, in deze wereld, precies zoals zij nu is.
En je doet het al.
Elke dag dat je ademt.
Elke keer dat je voelt.
Elke keer dat je niet wegloopt van jezelf.
Dat is genoeg.
Meer dan genoeg.
Dat is heilig.
Licht is nooit ver weg.
Het zit in je tranen, in je glimlach,
en zelfs in je twijfels.
Ik ben Tobias.
En ik herinner je eraan:
het Licht is mens geworden.
In jou.
Reactie plaatsen
Reacties