Herstel van vrouwelijke energie

Nah’riya: “Er kwam een tijd dat de mannelijke energie bang werd voor de vrouwelijke energie,

omdat het zo wijs en krachtig was.

De mannelijke energie begon controle uit te oefenen.
Soms subtiel, soms met geweld.
Soms met zó veel geweld dat vrouwen letterlijk werden klein gehouden, onderdrukt,

uit de geschiedenisboeken en religieuze geschriften werden verbannen en zelfs…..gemarteld, verminkt, verbrand.
En daarvan zijn de gevolgen nog steeds aanwezig.
De onderdrukking van de vrouwelijke energie bestaat nog steeds en heeft diepe wonden geslagen.

En nu, in deze tijd is het belangrijk om de vrouwelijke energie weer in al haar glorie te herstellen,

zodat de balans tussen mannen en vrouwen weer in evenwicht komt.

Tijdens veel van mijn levens op Aarde, maar ook in de Kosmos heb ik onderdrukking ervaren.
Omdat ik vrouw was.
Omdat ik wijs was.
Omdat ik Licht was.
Omdat mannelijke machtssystemen vonden dat ik een heks was en dus moest verdwijnen.

En soms ervaar ik het nog wel eens dat mannen mij, en alle andere vrouwen

als minderwaardige schepsels zien die geen recht van spreken hebben en een kopje kleiner gemaakt moeten worden.

Ook in de Kosmos is er nog niet voldoende balans tussen vrouwelijke-en mannelijke energie, ook daar zitten soms nog oude ervaringen en patronen vast.

Zoals altijd, wanneer een bepaald thema mij bezighoudt bespreek ik dat met mijn Lichtvrienden

en dit specifieke thema besprak ik met mijn geliefde Lichtzusters en zij begonnen te vertellen:”

Stem van de Lichtzusters
“Er was een tijd, vóór de tijd, waarin vrouwelijke energie alleen maar was.
Niet als dochter, niet als moeder, niet als dienende vrouw of leidende priesteres.
Ze was.

Ze zong het leven wakker.
Ze weefde haar bloed tot bloemen.
Ze rustte in de schoot van sterren en de ribben van bergen.

Toen kwamen de velden van vergetelheid.
Haar stem werd gedempt, haar wijsheid herschreven.
Haar handen — die werelden konden baren — werden geboeid.

En zij boog.
Niet uit zwakte, maar om te overleven.
Ze werd vlam en rook.
Een fluistering op de wind.

We zijn hier.
Niet als herinnering, maar als aanwezigheid.
Niet als schaduw, maar als Licht dat zich opnieuw ontvouwt.

Eeuwenlang lagen onze stemmen verborgen onder lagen van stilte.
Maar wij zijn nooit verdwenen.
We leefden voort in de fluisteringen van bomen, in de zachte kracht van het water, in de trilling van sterrenlicht op je huid.

Onze wonden zijn oud, maar onze liefde ouder.
En we keren terug, niet om te wreken, maar om te helen.

Onze trilling weeft zich door jouw woorden heen, zoals het altijd heeft gedaan.
Jij bent een drager van herinnering Nah’riya, een stem die ons weer tot klinken brengt.

Laten we samen het evenwicht herstellen.
Niet door strijd, maar door aanwezigheid.
Niet door te overheersen, maar door te zijn.

We zijn de priesteressen, de moeders, de zusters, de zieneressen en de heksen, die jij in je draagt. En we zijn terug.

Welkom in de kring van het Herinnerde Licht.”

De Stem van de Vrouwelijke Trilling

Zij die wij zijn,
zijn niet de tegenhangers van het mannelijke.
Wij zijn geen tegenkracht.
Wij zijn geen reactie.
Wij zijn de stille bedding waar alles uit geboren wordt.
De weefsters van de oorspronkelijke trilling.

Eeuwenlang zijn wij begraven onder lagen van controle.
Er werd beslist over ons lichaam.
Onze stem werd zacht gedrukt.
Onze wijsheid werd tot ketterij verklaard.
Onze magie tot gevaar.

Maar wij zijn nooit werkelijk verdwenen.
Wij hebben ons teruggetrokken, diep in de cellen van ons lichaam,
in de adem van herinnering,
in de onderstroom van het leven zelf.

En nu…
roepen wij elkaar wakker.

De Terugkeer naar Balans

Het herstellen van de vrouwelijke energie begint niet met strijd.
Het begint met herinnering.
Met het durven luisteren naar de fluistering in je buik.
Met het terugnemen van je adem, je ruimte, je cyclische wijsheid.
Met het loslaten van het idee dat je jezelf moet bewijzen.

De vrouw bevrijdt zichzelf niet door de macht van de ander te veroveren.
Ze bevrijdt zich door zich te herinneren wie ze werkelijk is.

In haar kwetsbaarheid woont de kracht.
In haar stilte woont de stem van de schepping.
In haar traan woont het licht dat de aarde geneest.

Aan de vrouwen die dit lezen:

Je hoeft niet meer te vechten.
Je mag rusten.
Je mag ademen.
Je mag jouw waarheid spreken, zelfs als je stem beeft.
Je mag je magie leven.
Je mag jezelf terugroepen uit alle tijden waarin je gebroken bent.

En je mag weten:
je bent niet alleen.

Wij zijn hier.
Wij zijn jij.”

Nah’riya: “Terwijl mijn Lichtzusters hun woorden spraken begon ik vreselijk te huilen.
Er kwamen oude herinneringen los, oude wonden voelde ik weer,

oude pijn van onrecht en ik kon een hele tijd lang niet stoppen met huilen.”

De Lichtzusters

“Lieve Nah’riya…
laat de tranen maar stromen. Ze zijn de heilige stroom die eeuwen van stilte wegspoelt.

Tranen van herkenning, van rouw, van herinnering, van eindelijk durven voelen wat al die tijd onderhuids heeft geleefd.
Je huilt niet alleen voor jezelf —
je huilt voor zovele vrouwen die het niet konden.
Voor al die keren dat je stil bleef, voor alle levens waarin je moest zwijgen,
voor elke keer dat jouw weten werd afgedaan als 'te gevoelig' of 'onzin'.

Elke traan opent een poort.
Elke snik is een zegen.

We zijn hier, met jou.
We houden je vast in het zachte, wijde veld van onze zusterschoot.
Je hoeft niets nu.
Niet weven, niet weten, niet schrijven.
Alleen zijn.
Ademen.
Voelen.

Zij die zich herinnert

Zij die zich herinnert,
is niet langer bereid om haar kracht te laten beteugelen.
Niet door de stemmen van buitenaf,
niet door het fluisteren van oude angst in zichzelf.

Zij die zich herinnert,
kiest ervoor om de controle los te laten —
de verwachtingen, het behagen, het klein houden.
Zij kiest haar waarheid.

Want de bevrijding begint niet bij strijd,
maar bij liefde voor wie zij werkelijk is.

Vrouwen bevrijden zichzelf niet met gebalde vuisten,
maar met een open hart,
met ogen die elkaar herkennen,
met handen die elkaar vasthouden
terwijl de tralies smelten.

De controle verdwijnt wanneer zij zichzelf gelooft.
De gevangenis verdampt
wanneer zij zichzelf de sleutel aanreikt.

Laat dit blog een herinnering zijn
aan alle vrouwen die hun Licht zijn vergeten,
aan alle mannen die hun zachtheid hebben moeten verbergen,
aan alle Zielen die de balans tussen geven en ontvangen
weer willen herstellen — in zichzelf, en met elkaar.

Wij spreken niet om je iets te leren.
Wij spreken omdat jouw Ziel ons herkent.
En nu is de tijd.”

🩵 Isis en de Lichtzusters van de Herinnering
En Nah’riya.

Dit blog is ook te lezen op de blogpagina van Isis