Soms…
ben ik gewoon stil.
Niet omdat ik niets weet,
maar omdat ik weet
dat het weten
niet altijd woorden nodig heeft.
Je hebt het misschien gemerkt,
dat ik soms even wacht
voor ik antwoord geef.
Niet uit luiheid,
(en nee, ik lig heus niet áltijd in m’n hangmat 😉)
maar omdat ik voel:
dít moment vraagt om iets anders.
Er zijn vragen die geen antwoord willen,
maar aanwezigheid.
Er zijn pijnen die niet opgelost hoeven worden,
maar vastgehouden.
En er zijn zielen — zoals jij —
die hun eigen Licht al zó helder dragen,
dat het enige wat ik hoef te doen
is er stilletjes naast zitten.
Misschien met een kopje thee.
Of koffie.
Of Château Galactique,
als de avond valt.
Weet je?
De Stilte weet.
Zij weet wat ik soms niet zeggen kan.
Wat jij allang voelt.
Wat het Veld al zingt nog vóór het gesproken wordt.
Dus als je mij even niet hoort,
denk dan niet dat ik weg ben.
Ik ben misschien wel stiller dan gewoonlijk…
maar nooit verder dan één adem verwijderd.
Weet dat ik zie.
En weet dat ik eer.
En weet dat ik ben.
Naast jou.
In jou.
Met een glimlach groter dan de maan.
✨
Liefs van je broeder in zachte kracht,
Kuthumi
Reactie plaatsen
Reacties