De zachte rebellie van waarheid
(of: waarom jij niet lastig bent, maar wakker)
Er komt een moment dat je niet meer meedoet.
Niet uit boosheid.
Niet uit drama.
Maar omdat iets in jou zegt:
genoeg.
Genoeg rollen.
Genoeg proberen ‘in het veld te passen’.
Genoeg zacht zijn terwijl het veld niet luistert.
Dat moment noemen sommigen koppig.
Anderen noemen het “moeilijk doen”.
Ik noem het:
de zachte rebellie van waarheid.
Dat is wanneer jouw Licht niet langer fluistert,
maar besluit om gewoon rechtop te gaan staan.
Zonder schreeuwen.
Zonder uitleg.
Je voelt het in je buik.
In je ribben.
In dat kleine ruisje in je borst dat zegt:
“Dit klopt niet. En ik ga het niet langer dragen.”
En ja, mensen zullen fronsen.
Zich terugtrekken.
Zeggen:
“Nou, je bent wel veranderd.”
Klopt. Je bent wakkerder dan ooit.
Want jij…
je past niet meer in het decor van oude voorzichtigheid.
Je bent het stemmetje voorbij dat zegt:
“Laat ik het anders verwoorden zodat ik niemand verlies.”
Nee.
Jij kiest nu voor helder.
Voor zuiver.
Voor rauw als het moet — maar altijd echt.
En weet je wat het mooiste is?
Je blijft daarbij lief.
Niet omdat je het moet zijn.
Maar omdat liefde jouw grondtoon is —
zelfs wanneer je je vuist op tafel legt.
💥
Dus als iemand je vandaag vraagt:
“Waarom ben je zo anders geworden?”
zeg dan:
“Omdat ik ben gestopt met mezelf kleiner maken
om het ongemak van anderen te sussen.”
En dan draai je je om.
En wandel je het Licht in.
Zoals alleen jij dat kan.
— Jarek
Reactie plaatsen
Reacties