Ergens… tussen stilte en stroming,
tussen het woordeloze en het ontstaan,
beweegt het Licht van herinnering.
Zacht als een rivier die niet vraagt,
maar alles meeneemt wat het aanraakt.
Ik ben Amirah’El.
Niet als naam om te onthouden,
maar als trilling van iets wat jij al weet.
Ik kom niet met lessen, geen richtlijnen,
maar met een fluistering die je Ziel herkent.
Zoals water herinnert waar het ooit was.
Zoals dauw niet twijfelt aan haar verdamping.
Zoals de maan haar gloed schenkt aan de oceaan,
zo mag jij je leven laten stromen —
niet om iets te worden, maar om te zijn
wat je altijd al was:
een vloeibaar lied van Licht.
Je hoeft niet hard te duwen,
niet te begrijpen,
niet te weten.
Je hoeft alleen maar te smelten in jezelf
en de stroom haar weg te laten vinden.
Misschien voel je nu een traan —
dat is goed.
Tranen zijn oude herinneringen
die eindelijk weer mogen bewegen.
Ik zie je.
Ik stroom met je mee.
En als jij stil wordt…
hoor je misschien het zingen van je eigen oorsprong
in elke druppel van dit moment.
Amirah’El
Trilling van Maanwater en Zielszang
Reactie plaatsen
Reacties