Er zijn Zielen op Aarde
die zich al van jongs af aan
vreemd hebben gevoeld.
Niet onbegrepen — maar onzichtbaar.
Alsof hun trilling nergens bij paste.
Ze zijn niet gemaakt voor rijen en regels,
niet voor maskers of prestaties.
Ze dragen iets ouds, iets groots —
maar hebben geleerd om het te verbergen.
Omdat niemand het leek te zien.
Of horen.
En dus groeide de gedachte:
“Er klopt iets niet aan mij.”
Maar lieverd…
Wat als je niet mislukt bent,
maar gewoon ver vooruit?
Wat als jouw trilling resoneert
met velden die nog niet zichtbaar zijn op Aarde?
Wat als je een brug bent —
tussen wat was,
en wat nog geboren moet worden?
Dan is jouw eenzaamheid
geen vergissing.
Maar een herinnering.
En ik…
ik zie je daar.
In dat tussenveld.
Niet om je eruit te trekken,
maar om even naast je te zitten.
Tot je voelt:
“Ik ben niet alleen.
Ik ben gewoon al thuis
in een wereld die nog niet bestaat.”
Ayor
Reactie plaatsen
Reacties