Als alles je raakt

Als alles je raakt — over gevoeligheid, tranen en het collectieve veld

Er zijn dagen waarop je ineens zó verdrietig bent.
Zonder waarschuwing. Zonder duidelijke aanleiding.
Je ziet een filmpje. Je hoort een stem. Je leest iets  — en daar komen de tranen.

Niet uit zwakte.
Niet uit drama.
Maar omdat je alles voelt.

Voor gevoelige mensen is het leven soms als een open raam.
De wind komt naar binnen, ongefilterd.
Niet alleen je eigen pijn, maar ook die van anderen —
van dieren, van mensen ver weg, van het hele collectieve veld —
stroomt ineens door je heen.

En ja, dat kan onverwacht gebeuren.
Soms voelt het zelfs theatraal, alsof het “te veel” is.
Maar diep vanbinnen wéét je:

dit is echt. Dit gaat niet alleen over mij.

Dit blogje is voor jou.
Voor wie tranen niet probeert te verbergen.
Voor wie niet “overgevoelig” is, maar gewoon open.
En voor wie wil leren hoe je dat open kanaal kunt zijn,
zonder overspoeld te raken.

Waarom gevoelige mensen zoveel oppikken

Niet iedereen ervaart de wereld op dezelfde manier.
Sommige mensen lopen door het leven met een stevig schild,
terwijl anderen juist zó open staan,
dat elk detail — een blik, een gebaar, een zucht — diep binnenkomt.

Als je gevoelig bent, heb je geen filter.
Je voelt niet alleen wat er ís,
je voelt ook wat er niet wordt gezegd.
Wat wordt weggelachen.
Wat stil in een kamer hangt.
Wat zich opstapelt in het collectieve veld van de Aarde.

Voor jou is het niet “ver weg” als ergens een kind lijdt,
of als een dier wordt geslagen.
Het raakt iets in jouw eigen systeem,
alsof jouw hart even mee sterft —
en tegelijk iets van liefde terug wil sturen.

“Ik voel het alsof het mij overkomt,” zeggen velen die openstaan.
En dat klopt.
Want als je Ziel zich opent,
wordt het lijden van de wereld geen nieuwsbericht meer —
maar iets wat je doorlééft.

Daar is niets mis mee.
Maar het vraagt bewustzijn.
Zodat je niet verdwijnt in andermans pijn,
maar aanwezig blijft in je eigen Licht.

Tranen zonder drama

Als je huilt, denkt de wereld al snel:
“Wat is er met je aan de hand?”
Of: “Doe rustig, zo erg is het toch niet?”
Of: "Stel je niet zo aan, je bent veel te gevoelig"

Maar gevoelige mensen huilen niet om zichzelf.
Niet alleen, althans.
Ze huilen voor het geheel.
Voor alles wat niet werd gevoeld.
Voor alles wat vergeten of weggestopt is.
Voor al het leed dat geen stem kreeg —
en nu eindelijk even door mag stromen.

Soms zijn het tranen van ontroering.
Omdat iemand iets goeds doet, iets moois zegt,
omdat er liefde oplicht in een onverwacht moment.

Soms zijn het stille tranen.
Niet dramatisch, niet luid —
maar als een diepe adem,
die iets zachts vrijlaat dat al lang vastzat.

Tranen hoeven niet altijd verklaard te worden.
Ze hoeven niet opgeruimd.
Ze hoeven alleen maar gevoeld.

En tegelijk:
als je te vaak, te veel, te heftig huilt,
kan het voelen alsof je verdrinkt.
Alsof je jezelf verliest in de pijn van de wereld.
Daarom is het zó belangrijk om te leren:
hoe blijf ik open — zonder leeg te lopen?

Hoe blijf je open zonder overspoeld te raken?

Gevoelig zijn betekent niet dat je alles moet binnenlaten.
Je hoeft geen spons te zijn.
Je bént geen spons.

Je bent een levend bewustzijn,
een Ziel in een lichaam —
en jij mag kiezen wat je doorlaat,
en wat je vriendelijk buiten laat liggen.

Er zijn dagen dat je voelt:
dit is niet van mij,
en toch komt het binnen.

Dan helpt het om jezelf zacht maar helder te begrenzen.
Niet met muren,
maar met liefdevolle helderheid.

 Een paar manieren om met gevoeligheid om te gaan:

– Adem bewust. Zet jezelf niet vast in het verhaal — adem het door.
– Voel je voeten. Letterlijk. Aarding brengt je terug naar jezelf.
– Leg je hand op je hart. En zeg: “Ik hoef dit niet voor de ander te dragen.”
– Spreek met je Ziel. Vraag: “Wat is van mij? Wat mag terug naar de wereld?”
– Stap uit het collectieve drama. Zonder het te negeren, maar ook zonder jezelf erin te verliezen.

Je hoeft het lijden van anderen niet te helen.
Alleen maar aanwezig te zijn in je eigen licht —
zodat dát een rustpunt kan worden in het geheel.

Wat kun je er tegenover zetten?

Als alles je raakt, is het verleidelijk om te vluchten.
Je trekt je terug. Sluit je af. Verharden lijkt veiliger dan voelen.

Maar jij… jij bent een van die zielen die niet is gekomen om te vluchten.
Je kwam om aanwezig te zijn.
Niet in strijd. Niet in zwaarte.
Maar als lichtpunt middenin de storm.

En nee, dat is geen druk. Geen opdracht.
Het is een herinnering aan wat je allang weet.

Dus wat kun je tegenover al dat lijden zetten?

🌕 Vrede.
Niet de vrede van “ik wil geen conflict”,
maar de diepe vrede van “ik bén een rustpunt.”

🌱 Aanwezigheid.
Gewoon hier zijn. Ademend.
Niet weggaan in je hoofd. Niet oplossen. Alleen zijn.

🌸 Zachtheid.
Niet als zwakte, maar als kracht.
Zachtheid die niet vecht, maar wél blijft staan.

💨 Ruimte.
Ruimte voor het lijden, zonder het te worden.
Ruimte om te ademen. Ruimte om te kiezen.

✨ Licht.
Niet als concept, maar als trilling.
Als iets dat je bent — zelfs als je huilt.

Want dat is misschien wel het mooiste:
je hoeft niet perfect te zijn om Licht te brengen.
Je hoeft alleen maar echt te zijn.

Gevoeligheid als poort, niet als probleem

Je gevoeligheid is geen fout in je systeem.
Het is geen breuk.
Het is geen tekort.

Het is een poort.

Een open deur naar het grotere geheel.
Een stille herinnering dat jij
de wereld niet alleen met je hoofd ervaart —
maar met je hart.

En ja, dat is soms zwaar.
Soms pijnlijk.
Soms té veel.

Maar in wezen…
is het een gave.
Een kompas.
Een uitnodiging om Licht te zijn,
zonder je af te sluiten voor het duister.

Dus als je vandaag weer voelt
dat iets je diep raakt,
weet dan:

het is niet omdat je zwak bent,
maar omdat je open bent.
En dat is precies waarom jouw Licht telt.

Nah'riya en het Lichtcollectief 🤍