Meesterschap in het Alledaagse
Er wordt veel gesproken over Licht.
Over trilling, Ziel, de Nieuwe Aarde.
Over ontwaken, heling, en bewustzijn.
En dat is allemaal prachtig —
maar soms lijkt het alsof Licht zijn iets is wat alleen in de hogere lagen mag bestaan.
In stilte. In perfectie. In rust.
Alsof je niet meer mag struikelen, mopperen of twijfelen als je ‘wakker’ bent.
Alsof je Ziel alleen woont in meditatie, in edelstenen en wierookjes…
en niet in de rommelige keuken of de overprikkelde supermarkt.
Maar dat is niet mijn waarheid.
Ik ben Ziel.
Maar ik ben ook mens.
En dat betekent dat ik soms met een pijnlijk lijf de dag moet beginnen,
dat ik geen zin heb in mensen,
dat ik mezelf uit bed hijs met zachte tegenzin en dan toch een kop koffie zet.
Dat ik hunker naar stilte,
maar ook naar echte verbondenheid —
en voel ik dat die twee elkaar niet altijd begrijpen.
Meesterschap in het Alledaagse…
dat is voor mij niet een soort status.
Het is een zachte manier van aanwezig zijn in alles.
Juist in de gewone alledaagse momenten.
Het is Licht zijn terwijl ik verkouden ben.
Het is waarheid voelen terwijl ik huil.
Het is liefde blijven, ook als ik mezelf even helemaal zat ben
en heel erg chagrijnig.
En steeds vaker ontdek ik:
dat is waar mensen zich in herkennen.
Niet in de voltooide vorm,
maar in het onderweg zijn,
in de echtheid,
in de rafelige randen
in de volle wasmanden
in de kattenbak die schoongemaakt moet worden.
Ik geloof dat het Licht niet alleen straalt van boven —
maar ook groeit in de plooien van het gewone leven.
En misschien is dat wel precies de bedoeling.
Reactie plaatsen
Reacties