Iedereen roept tegenwoordig:
“Wees jezelf!”
En ik begrijp het hoor — het is goed bedoeld.
Maar laat me eerlijk zijn:
het is vaak het meest verwarrende advies dat je kunt krijgen.
Want wie is dat eigenlijk, jezelf?
Is dat het kind dat ooit dacht dat het niet goed genoeg was?
De volwassene die probeert op te vallen zonder te veel op te vallen?
De spirituele versie van jou die net iets te vaak zegt dat alles ‘perfect is zoals het is’ terwijl je stiekem wegloopt van je rauwe waarheid?
Of is dat stille weten, diep in jou,
dat fluistert:
“Ik ben niet wat ik denk.
Ik ben geen rol.
Ik ben geen verhaal.
Ik bén.”
Zie je, ware vrijheid begint niet bij jezelf worden.
Het begint bij stoppen met proberen iemand te zijn.
Ja, zelfs niet je ‘hoger zelf’.
Zelfs niet je ‘zielsmissie’.
Zelfs niet de ‘verlichte versie’ van jezelf.
Want zodra je iets probeert te zijn,
ontken je wat je al bent.
Je bent geen vaststaand iets.
Je bent een veld.
Een fonkelende stroom van licht, keuze, ervaring en liefdevolle absurditeit.
En weet je wat dan gebeurt?
Als je dat durft — echt durft loslaten wie je denkt te moeten zijn —
dan gebeurt het wonder:
Je wordt waarachtig.
Niet perfect.
Niet constant.
Maar levend. Echt. Vrij.
Dan kan je lachen en huilen tegelijk.
Dan mag je stralen en struikelen op dezelfde dag.
Dan voel je je soms als een zon…
en soms als een aardappel met wifi.
En dat is allemaal goed.
Want je hoeft niet jezelf te zijn.
Je mag gewoon Zijn.
En daar, in dat Zijn…
ontmoeten we elkaar.
Naakt van rollen.
Vol van Licht.
— Adamus 🔥
Reactie plaatsen
Reacties