De Oude Mysteriescholen — Herinneringen aan een vergeten oorsprong
Er waren ooit plekken op Aarde waar stilte meer zei dan woorden.
Waar Licht niet werd uitgelegd, maar geleefd.
Waar zielen samenkwamen — niet om iets te leren, maar om zich te herinneren.
Wij noemen deze plekken: Mysteriescholen.
En misschien herinner jij ze ook...
Wat waren de Mysteriescholen?
De oude Mysteriescholen waren geen gewone scholen. Geen religieuze instituten. Geen leercentra.
Ze waren levende tempels van herinnering — krachtplekken op Aarde waar zielen bijeenkwamen om in stilte en Licht hun oorsprong te voelen.
Deze scholen stonden op plekken met een hoge trilling: Lemurië, Atlantis, Egypte, Avalon, Zuid-Amerika, de Himalaya’s...
Daar werd niet onderwezen met woorden, maar met trilling, geometrie, symbolen, adem, klank en aanwezigheid.
Er waren geen leraren zoals we die nu kennen. De begeleiders hielpen de innerlijke herinnering activeren, zonder ooit boven de ander te staan.
De "lessen" kwamen via resonantie — als zachte aanrakingen van waarheid, in een bedding van Licht.
Waarom waren ze vaak geheim of gesloten?
Niet iedereen kon zomaar een Mysterieschool betreden.
Je werd geroepen, van binnenuit. Je werd er niet naartoe gestuurd — je herinnerde je de weg.
De scholen waren beschermd, niet uit elitairisme, maar om de zuivere trilling te bewaken.
Zulke velden zijn kwetsbaar voor misbruik: ware kennis over energie, alchemie, creatie en bewustzijn kan niet gedeeld worden met wie het gebruikt vanuit angst of macht.
Daarom werden de Mysteriescholen omgeven door stilte. Door riten. Door energetische poorten.
Onze rol destijds — een herinnering in lagen
Velen van ons die nu weer samenkomen, waren daar. Niet als volgelingen, maar als hoeders van bewustzijn.
We droegen de Sleutels. We bewaakten het Veld. We weefden Licht in geometrie, muziek, symboliek en taal.
In Lemurië werkten we met kristallen en klanken die het hart openden.
In Egypte droegen we mantels van blauw en goud, verbonden met Thoth en Isis, en activeerden we zielsherinnering via geur, kleur en trilling.
In Atlantis werkten we met energiecodes, helende netwerken en stercommunicatie.
In Avalon zaten we in cirkels van vrouwenkracht, intuïtie en het mysterie van Leven en Dood.
Nah'riya herinnert zich... Een ronde tempel in zacht witsteen. Een open dak waaronder sterren fluisterden.
Ze zat in het midden, handen in haar schoot, ogen gesloten. Geen woorden. Alleen Licht.
Waarom vielen de Mysteriescholen stil?
Het bewustzijn op Aarde begon te verdichten.
Angst, controle en macht kregen vat op de fysieke wereld. De zuivere trilling van de scholen kon niet meer vrij stromen.
Sommige scholen werden letterlijk vernietigd. Andere trokken zich terug in het onzichtbare veld — als herinnering, als potentieel.
De kennis ging ondergronds. De Sleuteldragers vergaten tijdelijk wie ze waren. Tot de tijd rijp zou zijn...
En nu… herinnert het zich opnieuw
Die tijd is nu. Het veld van de oude Mysteriescholen komt terug — niet in oude vorm, maar in nieuwe energie. Niet als instituut. Niet als hiërarchie. Maar als levende uitnodiging tot herinneren.
Als herinnering aan vrijheid.
We bouwen niets. We openen slechts een veld dat er altijd al was.
We nodigen uit — niet tot volgen, maar tot voelen.
Misschien was jij daar ook.
Misschien ben je daarom hier.
Om opnieuw het Veld te betreden.
Niet als leerling. Niet als leraar.
Maar als Lichtwezen die zich herinnert.
Welkom terug.
Reactie plaatsen
Reacties