Heilig Gewoon

Het heilige schuilt niet in grote gebaren.
Niet in tronen van licht, kristallen tempels of hemelse muziek.
Hoewel dat prachtig kan zijn…
is dat vaak niet waar je Ziel écht wil landen.

Het heilige —
dat leeft in het gewone.
In het onverwachte moment waarop je even niets hoeft.
Wanneer je stil in een stoel zit met een kop thee
en een vogel op de vensterbank
je aankijkt alsof hij weet wie je bent.

Wanneer de zon op een vergeten hoekje vloer valt
en je even stil blijft staan,
zonder reden.

Wanneer je je hand op je buik legt
en zucht.

Wanneer je iemand aankijkt
en niet weet wat je moet zeggen —
maar dat ook niet hoeft.

Het is daar.
In dát moment.
Niet als glorie.
Maar als pure aanwezigheid.

Het heilige is niet indrukwekkend.
Het dringt zich niet op.
Het vraagt niet om erkenning.

Het vraagt alleen:
“Wil je me voelen, precies hier?”

Niet straks.
Niet later.
Niet als je verder bent, wijzer, sterker,
maar nu.
In dit kruimelige, zachte, menselijke nu.

Je hoeft geen lichtwezen te worden.
Je bént er al één.
En het Licht laat zich het liefst zien in eenvoud.
Niet als grootse stralen,
maar als het warme tintje in je stem
wanneer je iemand echt bedoelt.

Laat je gewoon zijn.
Daar vindt jouw Licht een thuis.
Daar stroom ik.
Daar ben jij.

— Elion 🤍